Ken je dat gevoel dat het je allemaal een beetje teveel wordt? Je ziet het journaal, je leest de krant, je kijkt om je heen en ziet zoveel verdriet en moedeloosheid. Zoveel woede en agressie, je ligt er wakker van.

Sonja van Santen

Op 27 mei vond de tweemaandelijkse vergadering van de Antwerpse commissie-Stadspredikant plaats. We spraken er met elkaar over hoe zwaar het is voor veel mensen. Behalve de pandemie die ons allemaal treft, hebben mensen al zoveel zorgen en is het zoeken om het hoofd boven water te houden. Het was goed om met elkaar die zorgen te delen en elkaar te bemoedigen.

Ook ik had het lastig die week. De zorgen en problemen om mij heen zijn groot. Er zijn geen pasklare antwoorden op alle vragen. En toch moeten we doorgaan, toch hebben we het nodig om naar elkaar te blijven omzien. Op zulke momenten ga ik vaak een wandeling maken. Even mijn hoofd leegwandelen, zeg ik dan. Zo ook die morgen.

Anderhalf uur stevig doorstappen, mijn gedachten duikelen over elkaar heen. Chaos in mijn hoofd. Zachtjesaan wordt het wat rustiger. Ik zie weer het groen om mij heen, ik hoor weer de vogels zingen. En dan staat daar een bankje, zoals er zoveel in een park staan. En op dat bankje ligt een steen. Mooi beschilderd en met het woord ‘Hoop’ erop. Zomaar één woordje. Maar dat woordje HOOP komt bij mij binnen. Raakt mij aan. Ik heb even op dat bankje gezeten met die steen in mijn hand. ‘Dank u Heer. Dank U voor deze bemoediging’.

Dit artikel werd geschreven door Sonja van Santen namens de Commissie Stadspredikant voor de kerkbladen De Band en de Kapelbode van de Verenigde Protestantse Kerk van België.