Samen op weg naar Pasen: het kan bijzonder zijn. Zoals tijdens tijdens een zondagse Taizéviering in het ziekenhuis.

Twee oudere dames zitten in rolstoel naast elkaar. Ze zwijgen en bladeren door hun liturgieboekje. Dan kijkt de één even op naar de ander, en plots breekt er een glimp van herkenning door.

“Wat een mooie viering was het, amai”, zegt mevrouw Wuyts achteraf. “En wist u dat wij nichtjes zijn?” Ze wijst op de vrouw naast haar. “Eerst herkende ik haar niet, want ze is veranderd door de ouderdom. Dat geldt natuurlijk ook voor mij. Maar toen ik haar wat dieper in de ogen keek…”

Samen gaan ze per rolstoel de lift in, twee nichten die elkaar al jaren niet meer hadden gezien. Ze hebben nog zoveel te bespreken, maar de muren van hun afdelingen scheiden hen.

Mevrouw Wuyts kan ermee leven; een glimp van haar nicht is genoeg om weer even voort te kunnen. “Dit kan geen toeval zijn! Voor mij is het vandaag al echt Pasen”, jubelt ze, terwijl de automatische deuren van de geriatrie zich achter haar sluiten.