Wat doe je als je een vriendschapsverzoek krijgt van een voluptueuze dame met verleidelijke oogopslag? Zelfverklaard evangelist Henk hoefde niet lang na te denken: je voegt haar toe, “want stel dat je haar kunt winnen voor Jezus.”

Had Henk even geluk, want Jennifer sloeg meteen aan het chatten. Sappige taal, maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Toen Jennifer hem een zwoele avond voorstelde, legde hij haar uit dat het huwelijk een instelling van God en heilig is. Toen ze aanbood om iets uit te trekken, antwoordde Henk dat hij geroepen was om de naakten te kleden. Als ze dan antwoordde dat ze naakt en hongerig was, maakte hij wat geld over: “Kwestie van christelijke naastenliefde.”

Na drie weken chatten is de moed Henk in de schoenen gezonken. Honderden berichtjes heeft hij al aan zijn Jennifer gespendeerd. Geen woord over seks, verzekert hij. Allemaal over God en Jezus. “Ik weet zeker dat ze van binnen een prachtig hart heeft”, verzucht hij. “Het zou toch doodzonde zijn als zo’n vrouw voor de eeuwigheid verloren zou gaan.”

Even voel ik de stoutmoedige aandrang om hem te bekeren van zijn goedgelovigheid. Om hem te vertellen dat er zeer waarschijnlijk geen Jennifer bestaat. Dat zijn geliefde louter een menselijke creatie is in een doelloos virtueel universum. Maar omdat ik vrees te zullen klinken als Richard Dawkins, doe ik er het zwijgen toe.

Deze column werd geschreven voor het Nederlandse maandblad Reveil.