Twee baby’s zitten in de buik van hun moeder. “Geloof jij in een leven na de bevalling?”, vraagt de één aan de ander. “Waarom vraag je dat? Natuurlijk!”, antwoordt de ander. “Er moet wel iets zijn na de bevalling. Misschien zijn we hier wel om onszelf voor te bereiden op dat wat we laten zullen zijn.”

“Onzin”, reageert de één. “Er is geen leven na de bevalling. Wat voor leven zou dat zijn?” “Ik weet het niet”, zegt de ander. “Maar ik denk dat er meer licht zal zijn dan hier. Misschien kunnen we daar wel lopen met onze benen en eten met onze monden. Misschien dat we meer zintuigen hebben om dingen te begrijpen die we nu niet begrijpen.”

“Dat is absurd”, vindt de ander. “Lopen is onmogelijk. En eten met onze monden? Belachelijk. De navelstreng geeft ons alles wat we nodig hebben. Maar ze is heel kort. Dus leven na de geboorte is sowieso uitgesloten.”

“Nou, ik denk dat er wel iets is, en misschien is dat wel heel anders dan hier”, houdt de één vol. “Misschien hebben we die navelstreng dan wel helemaal niet meer nodig.” “Onzin”, reageert de ander. “En trouwens, als er hierna nog leven is, waarom is er dan nog nooit iemand uit dat leven teruggekomen? Bevalling is het einde van het leven. Daarna is er niets dan duisternis, stilte en vergetelheid. Het brengt ons nergens.”

“Nou, dat weet ik nog niet”, zegt de één. “Wat ik wel weet, is dat we moeder ontmoeten en dat ze voor ons zal zorgen.” “Moeder? Geloof je echt in moeder?”, roept de ander uit. “Dat is om te lachen! Als moeder bestaat, waar is ze nu dan?”

“Ze is overal om ons heen”, antwoordt de ander. “We zijn omringd door haar. We zijn van haar. In haar leven we. Zonder haar zou en kan er geen leven zijn.” De één reageert: “Nou, ik zie haar niet en ik merk niets van haar, dus het is alleen maar logisch dat ze niet bestaat.”

Waarop de ander zegt: “Soms, als je stil bent en als je echt luistert, kun je haar aanwezigheid voelen en haar liefdevolle stem horen, die ons roept van boven.”

Met dank aan Saadia Tachrafte.