Gebedsweek voor de eenheid van christenen

Een thuis. De plek waar je woont, daar waar je huis staat. Wie verlangt er niet naar een veilige plaats onder de zon? Als je het nieuws leest, als we zien wat er in de wereld en zelfs in onze wijk gebeurt, dan is het wel zo fijn om thuis te komen. Om de deur achter je dicht te trekken en je geborgen te voelen.

Voortdurend onderweg

In het het evangelie van Mattheüs lezen we dat Jezus gaat wonen in Kafernaüm aan de oever van het meer. Een stukje tekst waar je gemakkelijk overheen leest. Vandaag gaan we daar wat dieper op in. Want wat betekent dat, dat Jezus in Kafarnaüm gaat wonen? Even verderop in het Mattheüs-evangelie (8:20) staat geschreven:

“De vossen hebben holen en de vogels hebben nesten, maar de Mensenzoon kan Zijn hoofd nergens te ruste leggen.”

Jezus vestigt zich blijkbaar in Kafarnaüm, maar niet om een rustig leventje te gaan leiden. Herkennen wij daar iets van? We hebben een vast plekje in deze wereld, een thuis, en toch blijft er altijd een zekere rusteloosheid in ons. We zijn voortdurend onderweg, we moeten nog zoveel dingen doen, we maken ons zorgen, over de wereld en over onszelf. Zelfs als je thuis bent, kun je ver van huis zijn.

Jezus gaat wonen in Kafarnaüm en van daaruit begint hij te preken, trekt rond door heel Galilea, treedt op als leraar, geneest de zieken en de kwalen onder het volk. En als hij dat allemaal gedaan heeft, keert hij terug naar huis (9:1 en 17:24 bv.)

Temidden van de mensen

Jezus woont in Kafarnaüm, zoals wij vandaag in Deurne, Merksem, Antwerpen, Ekeren, Schoten of waar dan ook wonen. Vier muren rond je en een dak boven je hoofd; een straatnaam, een huisnummer en een postcode. Een officieel adres, netjes geregistreerd aan het stadsloket. Temidden van de mensen heeft hij willen wonen. Uitgerekend dat maakt ons geloof zo bijzonder. Dat Gods Zoon, in de gestalte van Jezus, met ons alle facetten van het menselijk bestaan heeft willen delen.

Toch is er ook iets aan de hand met dat wonen van Jezus, want het is niet een veilige burcht in deze wereld waar je je achter je rolluiken kunt terugtrekken. Want het evangelie vertelt ook hoe mensenmassa’s samendrommen voor zijn huis, en hoe hij de één na de ander thuis ontvangt. Het huis van Jezus is een uitvalsbasis. Hij sluit de wereld niet buiten, maar de wereld loopt binnen. En wat voor wereld is dat? Kafarnaüm is een marktplaats, een centrum in de regio met een uitstekende verbindingen met de andere dorpen rond het meer. Maar ook een stad van armen, zieken, eenzamen, verschoppelingen, ongelovigen. Volgens de joden kan er weinig goeds uit Kafarnaüm komen. Ze noemen die stad spottend het “Galilea van de heidenen.”

Land van duisternis

Jezus woont temidden van de mensen, maar dat zijn niet de voornamen, de rijken en de machtigen, maar de mensen die worden veracht en op wie wordt neergekeken. Dat is opmerkelijk: de zoon van God komt in de wereld als een kind van asielzoekers, en hoewel hij voor een paleis had kunnen kiezen, gaat hij wonen in een eenvoudig dorp in Galilea. Ook het volk Israël woont in de tijd van Jesaja in een land vol duisternis. De mensen verlangen naar een thuisgevoel, naar uitgestoken handen, naar een warm welkom. Maar in plaats daarvan dolen ze rond in het duister. Overkomt ons dat soms niet ook, dat wij tasten en zoeken naar richting?

Pelgrims

Deze zondag staat in het teken van de Eenheid van de christenen. We komen allemaal uit een andere thuishaven, we hebben onze geschiedenis, onze stad of dorp, onze familie, de tradities die voor ons vertrouwd aanvoelen. Of we nu katholiek zijn, protestant, anglicaans of oosters-orthodox. Het is die levensreis van het onderweg zijn, die ons wereldwijd bindt. Vrijwel ieder van ons heeft behoefte aan vaste grond, en het is een voorrecht om te kunnen zeggen: “Dit land, deze stad, deze kerk, deze traditie is mijn thuis.” Dit is de plaats waar ik helemaal mijzelf kan zijn, waar ik tot rust kan komen.

Tegelijk blijft er in ons altijd iets van onrust. Want we zijn pelgrims, op weg naar Gods Koninkrijk door een gebroken en soms donkere wereld. De tocht kan soms zwaar en grillig zijn. Als we de lichtpuntjes uit het oog verliezen dreigen we gemakkelijk de moed te verliezen. Die uitdaging is ook wat ons bindt.

Laat je netten achter

“Laat je netten achter en volg Mij”, zegt Jezus daarom, ook tegen ons vandaag. In plaats van verstrikt te raken in de netten van deze wereld, zijn we uitgenodigd om Christus te volgen. Hij is gekomen uit liefde om ons te bevrijden. Zo mogen ook wij met elkaar op weg gaan.

Overal waar wij elkaar een warm welkom bieden, wordt hoop geboren. Daar waar wij bereid zijn het licht van Christus in elkaars ogen te zien, breekt iets door van Gods Koninkrijk. Overal waar wij elkaar niet slechts tolereren maar waarlijk liefhebben, daar maakt de donkere nacht plaats voor een thuis.

Dit is de overdenking van de oecumenische viering bij AZ Monica in Deurne op 22 januari 2023.