Stille Zaterdag is de dag waarop de stilte neerdaalt. Een dag ook, waarop sommige mensen hun smartphone uitzetten, de afstandsbediening links laten liggen en even de verleiding weerstaan om rond te struinen op sociale media. Stille zaterdag kan bij uitstek een dag zijn om de stilte te omarmen.
Wat komt er in jou op als je aan het woord “stilte” denkt? Denk je aan iets aangenaams, of roept het woord een leegte op die moet worden ingevuld? De stilte kent vele gezichten. Ze kan enerzijds een bron zijn van inspiratie, anderzijds kan ze iets ongemakkelijks hebben. Bijvoorbeeld als er tijdens een gesprek onaangename stiltes vallen.
Pijnlijke stilte
Vandaag bijna 2.000 jaar geleden – volgens wetenschappers op 4 april 33 – daalt er over het landschap van Golgotha een stilte neer. Drie kruisen steken af tegen het ochtendgloren. Ze herinneren aan drie mannen die daar op Goede Vrijdag zijn gekruisigd; Jezus in het midden en aan zijn linker- en rechterzijde een misdadiger. Maar wie het niet weet zou het niet direct vermoeden, want de kruisen staan er verlaten bij. De lichamen zijn eraf gehaald en begraven. Dat van Jezus is binnen de stadsmuren van Jeruzalem gebracht, waar hij een graf kreeg dat werd afgesloten met een steen.
Al vroeg in de morgen is Maria van Magdala daar naartoe getrokken. Haar voetstappen doorbreken de stilte. Een stilte die pijn doet, omdat ze meer dan ooit alleen is met haar rouw en haar laatste gedachten aan hem, haar geliefde Jezus.
Schuldgevoel
In de stilte lijkt hij te herleven. Ze kan hem nog letterlijk voor zich zien als de dag van gisteren. Het geluid van zijn stem en hoe hij aankwam in Jeruzalem, vol verwachting, enthousiast binnengehaald door de mensen. Wat een feest! Maar plots draaiden de gebeurtenissen zich om. Voordat Maria goed en wel besefte wat er gebeurde, werd hij gevangen genomen, gepijnigd, gekruisigd.
Ze stond erbij en keek ernaar. Voor haar ogen werd hij aan het kruis geheven, met spijkers doorboord en begraven. En hoewel ze beseft dat ze niets kon doen, knaagt er toch een schuldgevoel. Heeft ze werkelijk alles gedaan wat in haar vermogen lag? Hoe kan ze in vredesnaam verder leven met de gedachte dat ze heeft staan toekijken terwijl hij daar zijn laatste levensadem uitblies?
Maria kijkt op naar de hemel, kan het nog altijd niet bevatten. Een jongeman waar niets op aan te merken viel, zo vol van idealen en liefde. De wereld leek aan zijn voeten te liggen. Maar hoe reageerde die wereld? De mensen vervolgden hem om zijn ideeën en om zijn mening. Nooit zal Maria zijn stem nog horen, zijn glimlach nog zien. Zwijgend nadert ze het graf, het geschuifel van haar voeten doorbreekt de stilte.
Dan kijkt Maria op, naar de verte, waar het graf opdoemt tegen de gekleurde hemel. En plots ziet ze iets vreemds…
Dit is de helft van de Paaspreek van 4 april 2021 in de Protestantse Gemeente Sluiskil-Philippine-Sas van Gent. Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Abonneer je op mijn blog en/of lees verder op 4 april.
Kelly keasberry 
Plaats een reactie